Bugün yüzümü yıkarken "Günaydın" dedim aynadaki aynadaki suretime

Dilimde şarkılar vardı yollara düştüğümde
Bir çocuğun ilk adımını atış mutluluğundaydı yüreğim
Sokaktaki simitciye selam verdim
Işıl ışıl gülümsedim
Kendi karanlıklarımda kaybolmak için en son gün dündü
Ben bugün hüznün odalarını kiraya verdim içindeki artıklarla beraber
Ben bugün kuyularda yoktum
Ben bugün kendi içimde çoktum

Ben bugün ellerimi göğe açtım,
Dilek değil, teşekkür fısıldadım rüzgâra
Bir yudum umutla suladım kuruyan düşlerimi
Yarının yükünü değil, bugünün neşesini taşıdım omuzlarımda

Kaldırımlarda izlerim yoktu belki,
Ama kalbim her adıma bir anlam çizdi
Bir sokak kedisinin bakışında bile
Yaşamanın ne kıymetli olduğunu gördüm

Ben bugün susmadım iç sesime
Ağlamadım eski yaralara
Bir kahkaha bıraktım geçmişin en sessiz köşesine
Ve dedim ki: “Ben bugün tamamım, eksiklerimle bile.

Ben bugün aynaya sadece bakmadım,
Kendime uzun uzun “iyi ki” dedim
Kırgınlıklarımı topladım, eski bir bavula
Ve bıraktım onları en eski tren garına

Gözlerimdeki bu ışıltı,
Ne makyaj, ne uyku, ne de bir başkasının bakışı
Bu, içimde yeniden filizlenen bir benin ışığı
Suskun geçen yılların ardından gelen
Bir kendine gelişin yankısı

Ben bugün kendimi affettim
Zayıf düştüğüm, sustuğum, vazgeçtiğim her ana
Ve bir çocuk gibi koşmak geldi içimden
Kimse sormadı nereye, ben de söylemedim zaten

Ben bugün hayatın ellerinden tuttum
Ve “hadi” dedim, “yeniden başlayalım seninle”
Çünkü her sabah bir ihtimaldir
Ve ben bugün ihtimallere çok inandım.